Το κάθε ερέθισμα μπορεί να γίνει αφορμή για παιχνίδι!

Αρκετές φορές αναρωτιόμαστε….

Είναι παιχνίδι αυτό που κάνουμε με τα παιδιά ή μήπως είναι απλά μια δική μας ανάγκη; Ένας δικός μας παιδαγωγικός στόχος  που απέχει από την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι;;;

Τον τελευταίο καιρό αυτό με απασχολεί πολύ πιο έντονα και αυτό με κάνει να παρατηρώ πολύ περισσότερο τα παιδιά. Τι κάνουν όταν κανένας ενήλικας δεν τους λέει τι να κάνουν;

Τι κάνουν στο ελεύθερο παιχνίδι;

Από την αρχή της σχολικής χρονιάς στον πρωινό κύκλο αναφέρουμε ποιος είναι στο σχολείο και ποιος απουσιάζει με ένα τραγουδάκι που πάει κάπως έτσι… Μαρία- Μαρία είσαι εδώ, σήκωσε το χέρι σου και πες ναι.. αναφερόμαστε στο κάθε παιδί χωριστά δείχνοντας την καρτέλα με το όνομά του. Μια διαδικασία που παίρνει λίγο χρόνο…

Είναι άραγε αυτό ένα παιχνίδι;

 Και… μαθαίνουν κάτι τα παιδιά δύο με τριών χρόνων από αυτή την διαδικασία;

Την απάντηση την δίνουν τα ίδια τα παιδιά όταν την ώρα του ελεύθερου παιχνιδιού ασχολούνται με αυτές τις κάρτες μιμούμενοι όλη την διαδικασία. Αρκετές φορές έρχονται και σε ρωτάνε «Τι γράφει εδώ;» και όταν πάρουν την απάντηση απομακρύνονται λέγοντας το τραγουδάκι συμπληρώνοντας το αντίστοιχο όνομα.

Μαθαίνουν τα παιδιά όμως κάτι από αυτό;

Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη… τώρα όμως μετά από πέντε μήνες με την συγκεκριμένη ομάδα μπορώ με βεβαιότητα να πω πως ναι τα παιδιά μαθαίνουν. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που πλέον μπορούν να αναγνωρίσουν μέσα από αυτές τις καρτέλες τα ονόματά τους αλλά και τα ονόματα των φίλων τους. Αρχίζουν να κατανοούν πως υπάρχει και μια άλλη μορφή επικοινωνίας, εκτός από την προφορική, η γραπτή και αρχίζουν να ενδιαφέρονται για αυτή.Τα παιδιά παρατηρούν τα πάντα, βρίσκουν το παιχνίδι παντού και είναι έτοιμα να λάβουν οποιοδήποτε ερέθισμα τους προσφέρεις.