Γιατροί εν δράση!

Η βιοχημικός έφυγε αλλά εμάς μας είχε επηρεάσει τόσο πολύ που αποφασίσαμε πως οπωσδήποτε χρειαζόμαστε ένα ιατρείο στην τάξη μας.

Σημειώσαμε σε μια αράχνη τι υλικά χρειαζόμαστε για να στήσουμε το ιατρείο και αναπτύξαμε τον λόγο και την σκέψη μας.

Το επόμενο βήμα ήταν να ετοιμάσουμε την γωνιά ιατρείου.

Βρήκαμε ένα ήσυχο σημείο στην τάξη μας το απομονώσαμε με μια κουρτίνα, βάλαμε ένα στρωματάκι και ένα σκαμπό και φυσικά τα εργαλεία του γιατρού.

Η γωνιά ήταν έτοιμη!

Αλλά κάτι έλειπε….

Οι γιατροί χρειάζονται ποδιές και καπέλα… όμως, δεν είχαμε! Σκεφτήκαμε να τα φτιάξουμε μόνοι μας. Για τα καπέλα χρησιμοποιήσαμε  χαρτοσακούλες τις οποίες βάψαμε με άσπρο χρώμα, γιατί τέτοιο χρώμα είναι τα καπέλα των γιατρών, από ότι είπαν τα παιδιά.

Και ποδιές; 
Χρησιμοποιήσαμε από την γωνιά μεταμφίεσης ότι άσπρο πουκάμισο είχαμε. Κάποιο σηματάκι έχουν πάνω οι ποδιές των γιατρών. Με τι μοιάζει αυτό;

-Με σταυρό… είπε η Αλίκη.

-Και τι χρώμα είναι;

-Κόκκινος… είπε η Αλίκη

-Πράσινος.. η Φοίβη.

Αποφασίσαμε να τον φτιάξουμε κόκκινο.

Δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο για την γωνιά είχε έρθει η ώρα να πάρουμε ρόλους και το παιχνίδι να αρχίσει.

Η Φοίβη με κοιτάζει που κάθομαι λόγο πιο μακριά και με ενημερώνει με πολύ υπερηφάνεια:

-Παίζουμε γιατρό!

Εγώ είμαι ο ασθενής!

Μετά από λίγο όμως χρειάζονται έναν άλλον ασθενή και η αναζήτηση αρχίζει!

-Χρήστος: Ποιος θα είναι ο ασθενής;

Ασθενή!!

-Φοίβη: Ασθενή!

Η αναζήτηση ενός άλλου ασθενή συνεχίζεται! Διασχίζουν όλη την τάξη φωνάζοντας: Ασθενή.. ασθενή… Πλησιάζουν τον Γεράσιμο ο οποίος παίζει με ένα αυτοκινητάκι.

-Φοίβη: Γεράσιμε σε φωνάζει ο γιατρός. Έλα!

Ο Γεράσιμος δεν ανταποκρίνεται οπότε στρέφονται προς εμένα.

-Φοίβη: Η Ευαγγελία θα είναι ο ασθενής…

Με βάζουν να καθίσω στο στρωματάκι και η εξέταση αρχίζει. Τους φαίνεται πολύ περίεργο στην αρχή και γελούν, στην συνέχεια μπαίνουν στον ρόλο τους και μιμούνται όλες τις κινήσεις που κάνει ένας γιατρός. Είναι απολύτως αφοσιωμένοι στο έργο τους και στον ρόλο τους.

Τα στημένα παιχνίδια, τα πολλά υλικά είναι περιττά. Ένα στρωματάκι, λίγα εργαλεία και μια κουρτίνα, στην δική μας περίπτωση, ήταν αρκετά για να μας προσφέρει μια άλλη εμπειρία παιχνιδιού. Είναι αρκετή για να αναπαραστήσουμε εικόνες που μας προβληματίζουν, που θέλουμε να ερμηνεύσουμε, που έχουμε υποστεί, να ξεπεράσουμε φόβους και να κατανοήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Είναι αρκετά για να παίξουμε συμβολικά!